Maniła Sherab Gyaltsen Rinpoche jest wysoce szanowanym lamą linii Kagyu. „Maniła” to tytuł nadawany mistrzom praktyki Czenrezig (Awalokiteśwary), którzy wykonali co najmniej miliard powtórzeń mantry Om Mani Peme Hung.
Obdarzany najwyższym szacunkiem czcigodny Maniła Lama Sherab Gyaltsen Rinpocze urodził się w 1950 roku. Jego rodzice ojciec Dhondup Tsering Gurung oraz matka Tsering Gurung mieszkali w wiosce Manang, w regionie Gandaki w Nepalu. Imieniem, które nosił w dzieciństwie było Norbu Tsering. Miejsce jego urodzin znajduje się w północnej części Nepalu, gdzie możemy podziwiać cudowne widoki otaczających Himalajów. Położona nieopodal jest również słynna jaskinia Khira Gompo Dordże, gdzie wielki tybetański jogin Milarepa medytował i nawrócił myśliwego na pełnego współczucia ucznia dzięki swym cennym naukom. Kiedy narodziło się dziecko, nikt nie wiedział, że będzie spełniać pewnego dnia aktywność Buddy współczucia, Awalokiteśwary, Czenreziga po tybetańsku (Buddy Kochających Oczu). Podobnie nikt nie zdawał sobie wówczas sprawy, że dziecko to będzie zdolne poprowadzić niezliczone czujące istotny na ścieżkę oświecenia dzięki przywołaniu mantry OM MANI PEME HUNG. Jako że jest obdarzony właściwością przywoływania mantry MANI dla dobra wszystkich czujących istot, przyznano mu tytuł „Maniła”, dzięki czemu jest dziś powszechnie rozpoznawany jako Maniła Lama Sherab Gyaltsen Rinpocze. Nadany mu tytuł jest rzadki w dzisiejszym świecie, ponieważ aby go uzyskać, trzeba wypowiedzieć samemu i być w stanie skłonić innych do recytowania mantry MANI ponad 1,000,000,000 razy (Mani Dhyngyur).
Od samego dzieciństwa był pełen współczucia wobec każdej żyjącej istoty i nigdy nawet przez moment nie myślał o wyrządzeniu komukolwiek krzywdy. Dzięki instynktowi, który powstał z poprzedniego życia, mógł z łatwością przyswoić umiejętności pisania i czytania bez wielkiego wysiłku. Osiągnąwszy wiek około dwóch-trzech lat, był w stanie wypowiedzieć z przejrzystością wszystkie cudowne rady, jakich udzielili mu jego zmarli rodzice. Krótko potem, jego ojciec umarł, co sprawiło, że uświadomił sobie, że wszystkie czujące istoty są uwikłane w przemijalność, rodząc się w wyższym bądź niższym obszarze samsary, cyklicznej egzystencji. Kierując umysł silną postawą rozgoryczenia i wyrzeczenia, powziął studiowanie i praktykę czystej Dharmy Udał się najpierw do Katmandu, skąd następnie podążył do Rumteku.
Najpierw przystąpił do społeczności mnichów w klasztorze w Rumteku, głównej siedzibie Jego Świętobliwości XVI Karmapy, Randżung Rigpe Dordże. Karmapa nadał mu imię Karma Sherab Gyaltsen po tym, gdy jako mnichowi ściął mu włosy. W obecności Jego Świętobliwości i innych duchowych nauczycieli złożył ślubowanie nowicjusza, a następnie otrzymał kolejno podstawy wszelkiej wiedzy. Po pomyślnym ukończeniu egzaminów i opanowaniu czterech tomów tekstów takich jak np. rytuał Mahakali, Tantr oraz rytuału modlitw tradycji Karma Kagyu. Po upływie kilku lat został mianowany na mistrza recytacji, zwanego po tybetańsku Omzey. Od tamtej pory bezustannie piastował to stanowisko. Poza tym zgłębił również sztukę tybetańskich rytuałów buddyjskich takich jak przygotowywanie torm, malowanie from buddyjskich oraz granie na wszystkich tybetańskich instrumentach muzycznych. Wiedząc, że bez posiadania natury dziewięciu śmiertelnych nie da się zrealizować aktywności wszystkich czujących istot, ani Dharmy Buddy, pobrał więc również nauki w zwyczajnych dziedzinach, takich jak gramatyka tybetańska, poezja, ortografia oraz różnego rodzaju typy pisma tybetańskiego, których uczyło go wielu uczonych.
Badał również mniej powszechnie studiowaną wiedzę o buddyjskiej filozofii na bazie tekstów takich jak Boddhisattvacharyavatara Śantidevy, przewodnik życia boddhisattwy, teksty Winaji, Trisamvary, jak również wiele innych tekstów sutr i tantr. Zrozumiawszy w pełni światowe znaczenie powyższych tekstów poprzez wysłuchanie ich oraz rozjaśnienie wszelkich błędnych wyobrażeń dzięki przemyśliwaniu, nigdy nie poddał się myśli o dążeniu do zdobycia szacunku innych, dumy, sławy, bogactwa, itd. Podążał jedynie według wytycznych Dharmy – „Łagodność (usuwanie się w cień) oraz spokojny stan umysłu jest oznaką słuchania”. Co więcej nie zapominając, słów tekstów o sutrze i tantrze, które studiował, zawsze starał się doświadczać prawdziwego znaczenia Dharmy poprzez słuchanie, przemyśliwanie i medytację.
Najpierw, z właściwie położonym fundamentem słuchania, przemyśliwania i medytacji, stał się uczonym mnichem i nigdy nie wykraczał poza granice tego, na co pozwalają i czego zabraniają trzy ślubowania. Zawsze okazuje miłość wszystkim, nie bez względu na ich pozycję, a w jego umyśle nigdy nie powstała myśl o szkodzeniu innym lub złej mowie. Ludzie z najróżniejszych środowisk podziwiają i wychwalają jego życzliwą naturę, on sam zaś stał się wzorem dla wszystkich. Podczas dorocznego letniego odosobnienia (varsika) spędzał czas na nauczaniu, debatowaniu i komponowaniu w obecności wielu uczonych i praktykujących, którzy stali się chmurą oddania, która czyni każdego duchowego nauczyciela szczęśliwym.
O jego praktyce poglądu i medytacji na podstawie znanej choć niepowszechnej nauki szkoły Nyammay Dhagpo Kagyu.
Aby wieść pełne znaczenia życie, przekształcając umysł za pomocą praktyki wyrzeczenia się samsary, należy doprowadzić do dojrzenia jego mentalne kontinuum dzięki inicjacji wstąpienia w bramę Wadżrajany, najkrótszej ścieżki do oświecenia. Aby wykonywać tę praktykę, należy znaleźć wykwalifikowanego lamę. Karma Sherab Gyaltsen znalazł więc takich lamów, jak J.Ś. XVI Karmapa, Wardżradhara, który zdecydował się na odrodzenie w ludzkim ciele oraz Jego Eminencji Bokara Rinpocze. Od tych dwóch duchowo wykwalifikowanych lamów otrzymał dojrzewającą inicjację, wyzwalające nauki oraz wspierający przekaz starego i nowego skarbca nauk, głównie Pięciu Wielkich Tekstów Skarbca oraz podobnych oceanowi Tantr. Otrzymał również inicjację, przekaz i wyjaśnienia oraz specjalny ustny przekaz nauk Buddy oraz ich komentarze dokonane przez indyjskich mistrzów, wielu starych i praktykujących. Samo otrzymanie tych nauk nie jest wystarczające, należy również wykonywać praktyki z nimi związane. Obiecał zatem odbyć trzyletnią praktykę odosobnienia. Ukończywszy praktyki wstępne po cztery lakh (100,000) razy, odbył odosobnienie głębokich Tantr i wykonał wielki wysiłek, nim osiągnął w praktyce stabilność fazy budowania i spełnienia. Następnie otrzymał pełne nauki o Sześciu Jogach Naropy, głębokiej metodzie osiągania stanu Wadżradhary w ciągu jednego życia, od Jego Eminencji Bokara Rinpocze i wykonywał tę praktykę stosownie do poziomu swojej wiedzy z silnym oddaniem i wiarą. Po ukończeniu trzyletniej praktyki w odosobnieniu, ponownie poczuł, że spędzi życie jedynie w odosobnieniu. Jednak na prośbę ludzi z Manang oraz na polecenie wydane przez J.Ś. XVI Karmapę, musiał wkrótce potem ruszyć do Nepalu, aby rozwinąć i rozpowszechnić swoją aktywność duchową. Odbudował stary klasztor Manang w Pokharze, gdzie wielu nowych mnichów mogło zostać wyświęconych. Spędził siedem lat w Pokharze. Na zaproszenie wiernych Manang w Katmandu powrócił do Katmandu, aby objąć obowiązki klasztoru społeczności Manang usytuowanego przy stupie Swayambhu.
W klasztorze tym odprawia coroczne święto modlitewne recytowania miliarda mantr MANI (sześciosylabowej mantry Buddy współczucia) w czasie pierwszego miesiąca tybetańskiego roku kalendarzowego, wielce pomyślnego czasu na wykonywanie praktyki duchowej. Ponad 2000 wiernych regularnie bierze udział w tej pudży Mani, zaś główni uczestnicy pochodzą ze społeczności Manang. Do dnia dzisiejszego udało się to zrobić 30 razy.
Praktyka tych aktywności nie leży zatem poza zasięgiem osoby świętej. My, wszyscy praktykujący, wykonujemy życzenia, aby żył setki eonów, i aby jego aktywność duchowa kwitła we wszystkich kierunkach dla dobra wszystkich czujących istot oraz Dharmy Buddy. Oby jego przywoływanie mantry (OM MANI PEME HUNG) zaprowadziło wszystkie żyjące istoty na ścieżkę Awalokiteśwary, Buddy współczucia.